შენი წაკითხვის მოლოდინში:)))

მოგესალმებით:) წინა პოსტიდან გამომდინარე მიხვდებოდით ალბათ, რომ ცოტა რომანტიკოსი ვარ:)

გუშინ ღამით ერთ ძალიან საყვარელ ბავშვს ვწერდი… შევეკითხე ცაზე მთვარე არის მეთქი, მან კი მიპასუხა-,, კი თან ძალიან ლამაზი…””  მოგეხსენებათ მთვარე ძალიან მიყვარს, გარეთ გავედი და ჯერ ცა დავინახე, მართლაც და ,,ასე ჩუმი, ასე ნაზი ჯერ ცა მე არ მახსოვს”, ლამაზად ანათებდა ,,წყნარ,, ცაზე მდუმარებით შემოსილი მთვარე… მთვარეს მე ჩემ საყვარელ სულიერ არსებად აღვიქვამ ხოლმე, ხოდა ჩემში რომატიულობამ გაიღვიძა, მუზა მომივიდა და რაგაცატომ ლექსის დაწერა გადავწყვიტე გოგოზე, მაგრამ თუ ვიზე ეს საიდუმლოდ დარჩეს:) ლექსი შეიძლება შესანიშნავი არ იყოს, მაგრამ მთელი ჩემი გრძნობით დავწერე და ვნახოთ რა გამოვიდა:

                                         შენს ლამაზ თვალებს, შენს ნატიფ თითებს,

                                          ვუყურებ რიდით, ვუყურებ კრძალვით,

                                          გაოცებული ვარ იმ სინაზით

                                          შენში რომ ვხედავ-თავს ვიჭერ ძალით.

                                           ჩემში ეს ძალა რომ არ მეპოვნა

                                           არ შევხედავდი ირგვლივ არაფერს,

                                           მოგიტაცებდი როგორც პეპელას

                                           შემდეგ მოვისმენ შენგან განაჩენს.

                                            მაგრამ მაფიქრებს შენი თვალები,

                                            რომელიც თითქოს სადღც მიტაცებს,

                                             რომ მოგიტაცო და წაგიყვანო

                                             მე მეშინია არ გამიბრაზდე.

                                             მე მიჯობს ასე გიყურო დიდხანს,

                                             სანამ შენ მომცემ მე იმის ნებას,

                                              რომ შენს თვალებში ამოვიკითხო

                                               თანხმობა, ლტოლვა, თავდავიწყება…